Er rest me precies nog maar 1 maand hier in mijn nieuwe, vertrouwde stek. Dat zijn 4 weken, 30 dagen of 720 uren in IJsland. Hoé onwaarschijnlijk... Maar in plaats van teveel tijd te besteden over het feit dat het hier kort, ga ik gewoonweg zoveel mogelijk genieten en er niet teveel over nadenken. Dat is de juiste instelling, toch? Ook mei was weer een geweldige maand hier. Elke dag word ik meer en meer een inwoner van mijn stad, voel ik me een betere vriendin/(klein)dochter/zus en kennis; en dat gevoel is heerlijk! Het is al zomer hier in IJsland (hier zijn andere seizoenen) en dat is te merken. Niet qua temperaturen (die blijven verdomd laag naar mijn goesting) maar dit is te merken omdat iedereen ineens buiten komt, alsof ze ontwaken van een grote, lange winterslaap. In Reykjavik zie je ineens dubbel zo veel mensen op straat, iedereen is goed gemutst en vooral de zon doet het het. Het wordt nu pas donker rond middernacht of later en terug licht rond half drie/drie uur. Dat maakt het natuurlijk wel wat moeilijker om in slaap te vallen. 21u30 voelt als 14u in de middag aan. Maar het is té gek om dit mee te maken.
Mijn eerste verjaardag niet in Belgie. Voor de eerste keer had ik niet mijn lievelingstaart van mama, maar buiten dat feit was het een geweldige verjaardag. Op 25 april was ik samen met Tinna en Alexandra wat gaan cruisen, toen we op het plotse idee kwamen om naar Tinna‘s zomerhuisje te gaan. Dit is in Laugarvatn, wat twee uurtjes van ons af lag. Eerst moesten we wat fijn lachen om het gekke en plotse idee, maar daarna werden we serieus en zeiden ´even serieus, we moeten dit echt doen, lekker impulsief!‘. Zogezegd, zogedaan. Thuis gekomen vroeg ik mijn mama hier of ze het in orde vond en ze was super enthousiast voor me. Ook belde ik even naar mijn papa in Belgie om het mee te delen. Nog geen uur later zaten we in de auto: opweg naar het zomerhuisje. Een super gezellig huisje, we deden de BBQ aan (mijn mama had me een stuk lamsvlees meegegeven), we luisterden gezellig muziek, praatten, lachten; gewoon weg super gezellig. Later op de avond kwamen ook twee vrienden ons bezoeken en het was een geweldige avond.
De dag erna, mijn verjaardag zelf, waren we vooral moe en lui. Op weg terug naar huis luisterden we naar fijne muziek en lachten met onze ´dufheid´.Thuis gekomen waren mijn mama en een vriendin van haar een cake voor me aan het maken. Ze had ook lekker vlees gehaald en had een fijne maaltijd klaargemaakt; zo lief van haar. Daarna gingen we in de hottub en ging ik vrij vroeg slapen: uitgeput maar tevreden. Mijn verjaardag kon niet beter. Hiermee sloot ik ook mijn paasvakantie af.
Eigenlijk heb ik praktisch al vrij gehad vanaf 15 april, maar de 27ste april moest ik toch nog even naar school voor 2 lessen, waar we niets speciaals deden. Waarvan één een soort afscheidsles tijdens IJslands, waar de lerares haar laatste groet deed in onze taal, via google translate, waarmee ze ons wou aantonen dat het niets waard is. 29 april had ik mijn échte allerlaatste les in Fjölbrautaskóla Suðurnesja (FS) met filmgeschiedenis, waar we de beste film moesten aanduiden die we zagen. Ook op 29 april kwam het schoolblad uit, waar ik insta met een eigen interview. Waar ze me dingen vroegen over eten, verschillen met IJsland en Belgie, de jongens en of ik het thuis mis.
Die dag sloot ik af met naar de film, Hanna, te gaan met Tinna en Viktoria.
Dus de gehele maand mei heb ik al vrij gehad. Deze heb ik gespendeerd met onderandere vrijwilligerswerk in een kinderschool. Deze soort school heet Leikskólinn (speelschool). Hier zitten kinderen van 2 tot 5/6 jaar. (Daarna gaan ze naar Grunnskólinn en dat is van 6 tot 16 jaar.) Het is dus eigenlijk een soort kleuterklas/opvang voor kleine kinderen. Ik ben hier aangekomen omdat de bazin de mama is van vrienden van mij (Pálmi en Smári). 4 mei startte ik, elke dag om 8u30 beginnen en om 14u had ik gedaan. Elke keer als ik gedaan had, was ik énorm moe. Het zijn heel actieve kinderen en daarbovenop sprak ik alleen maar IJslands de hele dag. Ik zat in de oudste groep (5 jarigen), zo‘n 24 kinderen. Dit was een énorm geweldige en rijke ervaring. Ten eerste sprak ik gedurende mijn tijd daar alleen maar IJslands, natuurlijk met de kinderen, kan ook niet anders. Maar ook met de andere leraressen, alleen maar IJslands. Ik kreeg ook vaak het compliment dat ik écht goed IJslands sprak. Iedereen ving me enorm goed op en was super lief voor me, een heel leuke werksfeer hing er. Ik had niet echt taken, de bedoeling was dat ik gewoon meevolgde. Maar wat ik altijd deed was bv. : de tafels dekken voor het ontbijt/lunch, de kinderen begeleiden bij het eten, en gewoon bij hun zijn: mee kleuren/knutselen of buiten spelen (voetbal, schommels of zandbak). Ik had ook dagelijks een koffiepauze met de andere leraressen waar altijd wel wat lekkers stond zoals een taart of lekker fruit. Ook heb ik veel geleerd over de Ijslandse opvoeding, want uiteindelijk start dit ook in de kleuterschool. Zo moeten de kinderen bv elke ochtend een lepel lýsing nemen (vissen olie). Of leren ze de meisjes hun mannetje te staan en leren ze de jongens meer lief te zijn. (Ze willen vermijden dat er een zwaar verschil bestaat tussen jongens en meisjes). De laatste dag had ik twee worteltaarten gemaakt; eentje voor de kinderen en de anderen voor bij de koffie.
Uiteindelijk sprak de bazin me aan en vroeg of ik misschien wat langer zou willen blijven. Ze zei dat ze allemaal enorm enthousiast waren en vroeg of ze me niet mocht betalen. Maar aangezien dit een AFS-regel is, dat je niet mag werken tijdens je jaar, zei ik dat dat helemaal niet hoefde. Toen kreeg ze het idee om me iets te schenken i.p.v. me zelf geld te geven. Dus besloot ze me een lopa peysa te schenken in naam van de hele kleuterschool. Een lopa peysa is dé typische IJslandse trui die erg duur is ´dus je hebt voor je eigen trui gewerkt´. Uiteindelijk ben ik tot en met 18 mei in de kinderschool geweest. Voor mijn trui ben ik naar een oma geweest die mijn maten afnam en waar ik de kleuren kon kiezen; ik ben alvast erg benieuwd en mijn nopjes omdat ik zo‘n trui gewoonweg krijg!
Ik ben ook enkele keren met Katrin naar Reykjavik geweest, gewoon om wat lekkers te eten of wat rond te kuieren.
Zo kwamen we op een gegeven moment een groep Canadezen tegen, die Katrin kende vanuit Keflavik. Ze verbleven een maand in Keflavik omdat ze van de Canadese Airforce waren. Omdat Katrin in de bar werkt, had ze deze mannen al vaker gezien. We kwamen ze toevallig tegen in Reykjavik (kijk, zo klein is IJsland) en hadden een tijdje gepraat. Daarna had Katrin beloofd dat ze de bar speciaal voor hun zou opendoen omdat ze de dag erna zouden vertrekken naar Canada. Zo kom ik dus mensen van overal tegen! Het waren een groep gezellige Canadezen.
Ik ben ook een viertal keer naar de Blue Lagoon geweest deze maand. Dit is altijd wel grappig omdat het eigenlijk gewoon een kleine wereld is, mensen over de héle wereld zijn hier. 1/10 mensen zijn maar IJslands en voor de rest zijn het allemaal toeristen. Zo kom ik ook elke keer Hollanders tegen waar ik praatjes mee maak en mijn Nederlands altijd ver zoek is. De laatste keer was ik met een Fransman aan het praten en ik weet niet wat ik kreeg, maar ik kon me geen woord Frans meer herinneren. Ik sprak een mix van IJslands en Engels tegen hem, op dat moment kon ik me beter drukken in het IJslands dan in het Frans. Echt gek! En Duits, dat ben ik al helemaal verleerd, teveel Germaanse talen in mijn hoofd.
Eurovisie... Nog nooit kende ik zoveel enthousiasme voor Eurovisie als hier. Dat is hier énorm populair, ook al zit IJsland niet eens in de finale. Tijdens de halve finale op 10 mei, werd IJsland geselecteerd. Van de tien plaatsen, stond IJsland op de tiende plaats.Ik keek samen met mijn zus en mama en we hadden onze vinges gekruist tot de laatste seconde. Toen IJsland uiteindelijk op de tiende plaats stond kenden we zoveel vreugde, we sprongen letterlijk een gat in de lucht en gaven een grote groepsknuffel. Op 14 mei was ik uitgenodigd bij Villi‘s thuis. Als er iets te vieren is, geeft hij altijd een groot feest bij zijn thuis in de woonkamer. Hij heeft geweldig lieve ouders waar ik het ook goed mee kan vinden. Iedereen moest een land trekken uit een grote hoed. Als jouw land punten kreeg moest je voor het aantal punten slokken nemen. Ik had gelukkig Hongarije dus dat viel heel goed mee. Kristinn een vriend van me had Azerbijan en ja, hij moest blijven drinken. Het was erg gezellig en later op de avond dansten we zelfs nog salsa.
Daarna gingen we met zijn alle de stad in. Dit weekend was dan ook nog eens het einde van alle examens, dus dubbel zoveel reden om te feesten. Het was té druk in de stad, maar erg gezellig. Dit was voor mij de laatste keer dat ik de meeste mensen van op school gezien heb, denk ik. Het was enorm fijn. En de eerste keer voor mij dat wanneer ik naar huis ging, het klaarlichte dag was. Niet omdat het super laat was, maar gewoon omdat het nu al heel snel licht wordt. Dat is zo verwarrend en fout, om iedereen op straat te zien lopen terwijl het klaarlichte dag is.
Of om 23u een ijsje halen, nog vrij licht:
Wat ik hier nu ook vaker doe is fietsen! Dit is niet echt populair hier, maar mijn mama hier had een fiets van de tijd dat ze in Noorwegen woonde. Natuurlijk zie je wel vaker fietsers, maar toch. Het weer was vrij in orde gedurende mei, daarmee bedoel ik vooral zonneschijn (niet warm). Ik ga altijd langs de zee fietsen, er is een heel parcours langs de zee, geweldig. Als ik even wil uitrusten ga ik op de rotsen zitten en geniet ik van het geluid van de zee en meeuwen, beter bestaat niet.
Ook met Viktoria doe ik de gewoonlijke Viktoria en Eva uitstapjes. Laatst gingen we samen de Canadese komiek Jon Lajoie kijken. Ook weer even de IKEA bezocht etc.
Ik zie Alexandra en Tinna ook vaker. Dan gaan we gewoon wat cruisen samen met Tóti, naar de film, naar Reykjavik om uit te gaan of gewoon wat lekkers te eten. Gewoon genieten van het leven zal ik maar zeggen. Ik vind het jammer dat ik ze wat later op het jaar heb leren kennen want ze zijn ´yndislegar´(geweldig).
Ook ging ik eens met Axel, Pálmi en Smári cruisen, dat is eigenlijk gewoon fijn bijpraten maar dan in de auto (ik denk bij gebrek aan gezellige cafeetjes zoals bij ons).
Voor de rest heb ik niet veel plannen, leef ik van dag tot dag zoals IJslanders dat doen. Gewoon impulsief misschien nog een tripje regelen, wie weet. Ik ben uitgenodigd om nu zaterdag naar het afstudeerfeestje te gaan van Smári. Dit wordt gevierd met de gehele familie en een de naaste vrienden. Ik ga al wat vroeger om de mama te helpen (dit is dus de bazin van de kinderschool), ze vroeg me dat, dus dat is alvast erg fijn. Ook vroeg de vader van Villi of ik met hem wat lavastenen wou gaan zoeken als souvenir. Alexandra, Tinna, Tóti en Atli willen samen een tripje rond IJsland doen, maar ik weet nog niet of dat doorgaat. En Axel was aan het praten om te gaan kamperen. Maar aangezien de tijd kort, weet ik ook niet wat er allemaal precies van doorgaat. Ik heb ook gehoord dat AFS niet zomaar toelaat om te gaan kamperen met vrienden, wat wel jammer zou zijn.
In ieder geval, dit was mijn voorlaatste bericht al. Ik hoop dat ik in mijn laatste bericht alleen maar positieve dingen kan melden. Tot over een maand, Belgie.
Elska ykkur.
Kveðju,
Eva
P.S. De titel van mijn blogbericht is tevens ook de titel van één van de populairste liedjes hier. http://www.youtube.com/watch?v=zAQl8Snbp1U , gemaakt voor de Nationale Feestdag van IJsland in 2001, dan komen alle IJslanders samen om te vieren met een lied als thema)
