Om het af te leren wil ik nog graag eens een blogbericht schrijven. Aangezien mijn laatste blogbericht waarschijnlijk een hele boterham gaat worden, wil ik alvast wat van me afschrijven. Het wordt steeds meer en meer licht en écht donker wordt het niet eens, meer schemerlicht. Net zoals mensen me in de winter vroegen of de donkere dagen me niet stoorden, waarop ik antwoordde dat ik er snel gewoon aan geraakte en er niets van merkte, is dat ook nu ook mijn antwoord. Misschien komt dit door het feit dat ik niet elke dag om 22u ga slapen... Dit omdat ik voor niets speciaals vroeg moet opstaan, aangezien ik vakantie heb. Wat resulteert dat ik onbewust ´wacht‘ tot een uur of één, twee of zelfs soms drie om te gaan slapen, dat is misschien een automatische reactie, geen idee. Maar het probleem is dat ik ook helemaal niet moe ben daarvoor. We beseffen het misschien niet, maar in Belgie heeft de lichthoeveelheid een zekere invloed op ons, wanneer het donker wordt, ben je automatisch meer moe of dan pas kunnen mensen beginnen uitgaan... Als het licht wordt, weet je dat je moet opstaan of besef je dat je té lang op stap bent geweest ; ). Of hoe vaak hoor je niet ´wees thuis voor het donker´. Dat is hier dus allemaal niet van toepassing, wat het verschil erg interessant maakt.
Na mijn vorig blogbericht geschreven te hebben besloot ik de afwas te doen. Op een gegeven moment kwam Magnea terug thuis van het werk en ze kwam meteen naar me toe, gaf me een énorm stevige knuffel en begon te wenen ´ik kan het niet geloven dat ik je ooit moet gaan loslaten´. Spontaan kreeg ik ook tranen in mijn ogen, daar stonden we dan aan de afwas samen maar troostte haar dat we daar nog even niet aan moesten denken. Ze zei dat ze me altijd gaat blijven opvolgen gedurende mijn hele leven en als ik in de toekomst iemand leer kennen ´moet ik ook haar toestemming vragen´. Zo kreeg ik laatst een berichtje (had het opgeslaan): ´góða skemmtun gúllið mitt, fyndu nú íslenskan kærasta í kvöld svo þú verðir hér endalaust‘ wat betekent ´veel plezier vanavond ´mijn goud‘ (koosnaampje), vind vanavond een ijslands lief zodat je hier voor altijd moet blijven‘. Als familieleden of kennissen ons iets vragen omtrent mijn vertrek proberen we dat een beetje lacherig weg te praten en te doen of onze neus bloedt.
Vrijdag 20 mei kreeg ik een onverwacht telefoontje van de school ´morgen word je verwacht op school‘, na even rondgebeld te hebben bleek dat ik aanwezig moest zijn voor de proclamatie. Mooi (op z‘n IJslands, lees: laat) geregeld dus. Zo had ik me netjes gekleed en vertrok in de namiddag naar de school, mijn mama en oma kwamen wat later om te kijken naar de hele ceremonie. De IJslandse proclamatie ´útskriftina´ is iets wat toch wel erg belangrijk is in de gemeenschap. Jongeren die de menntaskólinn verlaten en dus afstuderen worden officieel nýstúdentar (´nieuwe studenten´). Zoals ik al eerder vermeld heb in mijn blogberichten, is het IJslandse schoolsysteem geheel verschillend van het onze. Zo studeerden leerlingen van allerlei leeftijden af, die vrijdag. Leerlingen die vlijtig zijn en al iets eerder hun jaar afmaken (dit is dan 19 jaar, wat voor ons ´laat´ is) of leerlingen van 22, 23 jaar die het langzameraan deden of pauzes namen tussenin. In het totaal was het een plechtigheid van anderhalf uur, met tussenin live muziek(erg mooie jazz), prestaties door leerlingen uiteraard. Samen met Anna van Japan en Loic van Frankrijk werden we één voor één naar voren geroepen ´de skiptinemar‘ (uitwisselingsstudenten, hoe vaak ik dat woord wel niet gehoord heb....). Er werd mij een diploma, een boek met foto‘s van de stad en een handje van de directeur overhandigd. Daarna werden één voor één alle nýstúdentar afgeroepen, ook de groep mentaal gehandicapten in de school en mensen die iets speciaals bereikt hadden dit jaar.
Het meest opmerkelijke aan het hele gebeuren is zeker en vast de stúdentshúfa (studentenhoed).
Zo zie je als je bij een familie thuis komt altijd een verzameling van foto‘s met familieleden en deze pet op. Dit gebruik wordt vooral toegepast in de Scandinavische landen zoals Finland, Zweden en Denemarken. Zo heb ik gelezen dat orgineel deze hoed de herkenning was voor studenten van de oudste Scandinavische universiteit (Uppsala University in Zweden). Het witte gedeelte kan vervangen worden door andere kleuren wat weer een andere betekenis heeft. Zo is wit alleen voor nýstúdentar. In het publiek zaten ook af en toe wat mensen die zelf hun hoed ophadden van toen zij afstudeerden. Nu genoeg geschiedenis, back to business ;). Ik werd uitgenodigd door de moeder van Smári, een goede vriend die afstudeerde, om naar zijn útskrifa-partý (afstudeer-feestje) te komen. Zo hielp ik in het begin mee met de hapjes klaar te zetten en genoot ik van een énorm gezellig feestje.
Ik heb de familie van Smári en zijn broer, ook een vriend van mij, Pálmi, énorm graag. Het zijn één voor één geweldige mensen. Enorm gastvrij.
Na dit feestje verplaatsten we het feest naar Smári‘s appartement en hadden we het verder gezellig daar. Het grappige was dat ik het enigste meisje was, ze zeggen altijd ´Eva, you‘re one of the boys‘.
Jongens en meisjes mengen zich niet zo vaak in vriendengroepen hier in IJsland, tenzij als ze elkaar op stap tegen komen of als ze een relatie hebben. Als je met een jongen omgaat als gewoon vrienden, denken ze hier al snel dat er wat meer is. Grappig wel... Aangezien dat in Belgie totaal niet zo is. Die avond hoorden we dat de vulkaan Grímsvötn was uitgebarsten. Het nieuws verspreidde zich snel.
Wat betreft de vulkaan Grímsvötn (zeg: Griemsvuht), valt er hier waar ik woon niets van te merken. De vulkaan ligt 200 km van me af. Heb wel toen ik naar Reykjavik ging, langs de weg donkere wolken zien hangen. Maar de aswolk verspreidde zich verticaal en dus niet over het land. Ik ben samen met Guðbjörg naar het gebied gereden, wel drie dagen later. We konden maar tot het dorpje Vík rijden wat langs Kirkjubæjarklaustur ligt (in dit dorpje zijn de foto‘s gemaakt waar het geheel donker was door as) en de weg tussen de twee dorpen was afgezet. We hebben hier en daar kleine aswolken gezien en ook even een kleine ´tornado´van as, de auto was vuiler als anders, maar voor de rest hebben we er niet veel van gemerkt.
We zaten natuurlijk ook nog niet dicht genoeg bij het rampgebied. Wel zag ik onderweg de schattige lammetjes die nu eindelijk buiten mogen omdat het ´zomer´is.
Hier voeg ik even een kaartje van IJsland toe, ik woon waar het groene kruisje is, we reden tot het blauwe kruisje en de vulkaan zelf barstte uit op het rode kruisje.
Ik ben nog steeds aan het wachten op hogere temperaturen. De temperaturen blijven maar schommelen tussen 6 en 8 graden. Toch kan de zon soms verrassend warm schijnen, hoewel het erg koud is. Dit komt omdat er bijna geen vervuiling in de lucht hangt. Mijn zus zei ook dat 15 graden hier, veel warmer aanvoelt dan ergens anders. Zo ging ik zwemmen wanneer het 8 graden was en verkleurde ik zelfs! In de Blue Lagoon verkleur je heel snel omdat je ook nog eens in super warm water zit en er ook een of andere stof in het water zit. Dus de meeste mensen hier gaan alleen al naar daar voor een kleurtje te krijgen.
Hoe heb ik verder mijn vrije dagen hier opgevuld? Ik ga heel veel naar Reykjavik, zo ga ik vaker met Viktoria nog eens naar Reykjavík, we vinden altijd wel wat geks om te doen. Eten in Red Hot Chili, naar IKEA, naar de film... Het maakt het nog eens dubbel zo grappig omdat we altijd verdwaald geraken. De wegen in Reykjavík zitten best ingewikkeld in mekaar en Viktoria raakt altijd verdwaald. Op een gegeven moment wist ik beter de weg dan haar. Dat vond ze niet zo fijn aangezien ze hier al haar hele leven woont. Natuurlijk waren we ook verdwaald geraakt wanneer we naar de film gingen, toen stopten we onderweg om de weg te vragen en drie verschillende personen hadden ons verkeerd gestuurd. Maar net op de valreep waren we op tijd (gelukkig zijn ook de filmvoorstellingen wat later als de tijd aangeeft). Op een dag ging ik ook met Katrín naar Reykjavík, mijn oma moest er zijn voor een of andere voorstelling. We hadden eerst samen gegeten in de bib van de universiteit. Daarna gingen Katrín en ik naar het museum van Reykjavík, er liep een voorstelling van Erró, een kunstenaar die collage‘s maakt, ik was meteen fan! Dan sluiten we altijd onze dag af in Café Paris met een lekkere Swiss Mocca, waar we ook een vriendin tegenkwamen, Unnur.
Ik hang ook nog steeds uit met Alexandra en Tinna. We gaan vaker naar de film, uiteten of gewoon cruisen. Het was laatst ook de verjaardag van Alexandra, hadden we lekker gegeten bij haar thuis en daarna vertrokken we met z‘n allen op stap.
Mijn favoriete plek hier is zeker Longbest, een restaurant waar ze de allerlekkerste kip salade OOIT hebben! Aangezien ik 19 ben en dus nét niet oud genoeg om in alle clubs in Reykjavik binnen te mogen (leeftijd: 20 soms 23), ben ik bijna nooit uitgeweest in Reykjavik zelf. Maar laatst ging ik met Viktoria, we hadden geluk en ze controleerden onze pas niet in de English Pub. Daar is het altijd enorm druk maar gezellig. We hadden een geweldige avond, veel vlotter als altijd maar hetzelfde in Keflavík.
Ook samen met Guðbjörg, Kristinn en Alli gingen we laatst naar Reykjavik op een donderdag. Natuurlijk kom je élke keer wel mensen tegen die je kent. Ook die donderdag zagen we Fannar en Sigfús. Zij studeren in de universiteit en wonen samen in een appartementje. Ze nodigden ons uit mee te komen naar hun appartement. We gingen eerst naar de beroemde 1011, die de hele nacht open is om wat eten te halen. In hun appartement maakten we ´de salsa madness´ oftewel doritos met dip. Erg gezellig.
Laatst werd ik uitgenodigd bij de familie Ketilsson door Karen, de mama van mijn vrienden Pálmi en Smári (en ook de bazin van de kinderschool) om te komen eten. We aten heerlijk en praatten énorm lang over vanalles en nog wat. We namen de atlas erbij om te laten zien waar ik woonde en ze zeiden dat als ik volgende zomer terugkom met mijn familie, ik zeker moest langs komen om wat te eten bij hun. Ook zei ik hun dat ze één voor één welkom waren in Belgie.
Dan had Malin (Duits meisje van AFS) een ladiesnight bij haar thuis georganiseerd, daar aten we lekkere hapjes. Daarna gingen we weer even de stad in (Reykjavik) en dronken we een koffietje. Daarna bleef ik bij Kaatje, de andere Vlaamse AFS‘er, slapen. De volgende ochtend gingen we naar Reykjavik (alweer) en hebben we gewoon wat rongewandeld. Zo kwamen ook Phil (Duitsland) en Alex (Nieuw-Zeeland) langs en hebben we samen wat gegeten en de eendjes gevoerd.
Daarna bleek dat Katrín ook in Reykjavik was en ging ik naar haar en gingen we samen naar huis. Katrín en ik beslissen soms impulsief wat te gaan doen, zoals we laatst naar de dierentuin gingen. Het is geen échte zoo, meer een boerderij met als extraatje zeehonden.
Ook ging ik samen met een vriend, Kristinn, samen lunchen in de bakkerij. We spreken alleen IJslands tegen mekaar en dat werkt vrij goed. Hij zelf is een halfjaar in Spanje geweest. Ik kreeg laatst telefoon van Gimli (de kinderschool) dat mijn lopa peysa klaar was. Het resultaat is perfect en ik ben er énorm blij mee. Ik ging voor de laatste keer nog even naar ´mijn kinderen´en gaf ze allemaal een laatste knuffel. ´Kom je dan nooit meer terug?´ maar ze waren allemaal énorm dankbaar, de lieve kindjes toch! Ook de leraressen waren super lief en dankbaar. Ik kreeg een kaartje, een grote poster en natuurlijk de trui zelf. Lieve woorden op de poster zoals 'þú ert best - þú ert skemmtileg en þú ert falleg' wat betekent 'jij bent de beste - jij bent tof en jij bent mooi'; erg schattig!
Ook ga ik nog steeds naar de fotoclub, wat minder als normaal, maar ga af en toe wel. Vorige keer leerden we wat meer over photoshop en dat was wel heel interessant. We kunnen ook altijd de studio huren om foto‘s te maken en dit moest nog gebeuren, familiefoto‘s voor ik vertrok. Zo gezegd zo gedaan:
30 mei had AFS nog eens wat georganiseerd: paardrijden! Ik was alvast heel enthousiast want dat stond nog op mijn to do lijstje voor ik IJsland verlaat. Hoewel ik écht geen paardenliefhebber ben, probeerde ik het toch. Mijn paard heette Stjarna wat ster betekent. Voor ik erop klom aaide ik het even, kwestie van ´een band te scheppen´ dacht ik bij mezelf. Ik moet toegeven, ik had wel wat schrik. Eenmaal ik erop zat, kreeg ik een zweep van de begeleidster. Toen kreeg ik nog meer schrik, ik dacht ´is mijn paard zo wild dat ik hem moet slaan om te kalmeren?´, maar blijkbaar was het omgekeerd, mijn paard was te lui en moest hem af en toe slaan zodat hij de kudde zou volgen. Het was een tochtje van een uur en het viel erg goed mee. Natuurlijk had ik mijn camera ook mee op het paard zelf (hadden jullie wat anders verwacht?). Na het paardrijden gingen we naar één van de weinige ´bossen´, het heet Heiðmörk en het was er prachtig. Deed me beseffen dat ik echt houd van bossen! Daar hadden we een picnic en de vrijwilligers hadden een klein bosspel voor ons voorbereid. Daarna gingen we met een paar uitwisselingsstudenten naar Reykjavík en liepen we wat rond in de stad. Dan nam ik de bus terug naar Keflavík.
31 mei is een heel erg belangrijke dag voor me geweest. Toen heb ik mijn tattoo laten zetten. Ik heb hier goed over nagedacht en ik ben énorm blij met het resultaat. Het zegt ´takk fyrir´ wat bedankt (in het IJslands natuurlijk) betekent. Dit omdat ik dankbaar ben voor dit jaar. Dankbaar voor het land en zijn aspecten, de geweldige mensen hier, mijn ouders en vrienden thuis die me steunden en het me gunden en de hele ervaring die ik hier meemaakte die niemand meer van me afpakt. Dit jaar heeft me veel doen inzien, ik ben er énorm uit gegroeid en zoveel meer. Dit is ook de beste herinnering die ik kan meenemen. Ik zal dit voor altijd met me meedragen, net zoals een tattoo voor eeuwig is. Heb het op de buitenkant van mijn voet laten zetten in het geschrift van één van de albums van Sigur Rós (één van mijn favoriete IJslandse groepen). Katrín en Viktoria waren met me meegekomen, want eerlijk waar, ik had zoveel schrik, ik had de dag ervoor niet kunnen slapen. In de tattoozaak las ik een zinnetje: ´never regret something, that once made you smile´. Ik heb nog geen seconde spijt gehad en denk ook niet dat ik dat ooit ga hebben.
Guðbjörg en Katrin komen eind juli voor enkele daagjes. Katrin omdat ze op Eurotrip is en dus even stopt en Guðbjörg komt gewoon langs. Ze hebben hun tickets al, dus alles staat vast; spannend!
11 juni was mijn afscheidsfeestje. Veel vrienden werken op de luchthaven (aangezien ik in de stad van de luchthaven woon) en moesten daar al om 5u zijn, dus kwamen ze maar heel kort. Het volk kwam verdeeld, maar toch was het een énorm leuke avond. Ik kreeg van de ouders van Villi een CD met oude IJslandse liedjes, die allemaal een speciale betekenis hebben. Zo kreeg ik ook een grote toblorone, een lopa trui van mijn familie hier, kleine ´prulletjes´van IJsland enzovoort. Maandag, 13 juni vertrekken we naar een zomerhuisje voor drie dagen. Daarna gaat de tijd vlie-gen. Het voelt énorm vreemd aan. Maar nog steeds besef ik het niet goed. Net als dat ik het ook nooit goed besefte dat ik een jaar geleden écht vertrok voor een jaar.
Kossar og knús
Eva
