Hengilás

Vrijdag 2 december 2011 - 00:10
Sigur Rós - INNI op Canvas

Deze muziekfilm van één van mijn, tochwel, favoriete muziekgroepen heeft toch iets bij me los gebracht. Ik kreeg het gevoel dat ik IJsland nog niet fatsoenlijk had afgesloten, de tijd nemen om mijn jaar te overlopen en te beseffen wat voor een grote betekenis IJsland voor mij gekregen heeft. Ik herinner me nog goed de keren dat ik 's avonds in bed naar de Engelenstem van Jón Þór luisterde. Zo magisch en ik dacht, on-mo-ge-lijk om zo'n vreemd 'gebrabbel' ooit een betekenis te kunnen geven. Wat ben ik nu in mijn nopjes dat ik zo'n prachtige taal toch min of meer onder de knie gekregen heb.



Zoals de titel (ook een lied van Jónsi) van mijn blogbericht vermeldt (Hengilás= hangslot) wil ik mijn blog definitief afsluiten met een kleine terugblik op mijn jaar (Ook mede door het enthousiasme van trouwe bloglezers Loes).

Ik kan op zoveel verschillende aspecten terugblikken, dat ik niet precies weet waar te beginnen. Ik kan wel met zekerheid zeggen dat 2010-2011 de periode is geweest waarin voor mij persoonlijk (in mijn jonge leven) zich de meeste veranderingen ooit hebben voorgedaan. Het viel me op dat ik van de ene situatie naar de andere geslingerd ben en vaak zelf niet eens goed door had wat er rondom mij gebeurde. Soms fantaseer ik erover hoe het geweest zou zijn als ik tussenin niet tweemaal naar huis gekomen was om afscheid te nemen van mijn dierbare moeke en opa. Als de impact van terug naar België komen dan nog heviger geweest zou zijn en of dit dan een negatief of positief gevolg zou gehad hebben. Maar ik blijf erbij dat ik de keuze die ik maakte nooit zal betreuren.

Om te beginnen mijn thuiskomst.Deze verliep eigenlijk bijzonder goed. Ik werd fijn ontvangen met spandoeken en bordjes. 'Velkomin heim Eva'. Er zijn wel even wat traantjes gevloed samen met mijn vriendinnen op de luchthaven, maar na even leek het precies of ik nooit was weggeweest. Dit heeft er sowieso wel mee te maken dat ik in april ben teruggekomen voor de begrafenis van opa. Thuis komen deed zo'n goed, iedereen eens goed vastpakken, maar vooral: beseffen hoe graag ik thuis ben. Hoe gelukkig ik mezelf mag prezen voor zoveel, alleen al dat ik zo'n uitgelezen kans kreeg om dit te doen. Beseffen hoe graag ik mijn ouders zie, waar ik naar op kijk en al mijn andere dierbaren rondom mij. De eerste weken, maanden heb ik het ontzettend druk gehad met vanalles en nog wat. Dingen doen die ik zo miste waarvan ik het niet eens besefte. Na een maandje terug in België te zijn, leek alsof IJsland nooit geweest was, plots zo'n grote droom waarvan ik me alles nog kan herinneren.





Ik heb zo'n verschillend, prachtig volk leren kennen. Eigenlijk mensen met heel andere principes en gedachtegangen dan ons. Ze worden wel als koud omschreven en dat is deels waar, vooral bij oppervlakkige ontmoetingen ze zijn geen helden in het ijs breken. Op zo'n momenten mis je de vlotte babbel tussen pot en pint, maar des te meer zijn ze zo oprecht en warm als je ze leert kennen, wat een opdracht op zich is. Ik voel dat ik vrienden voor het leven maakte en daarvoor hoef ik ze heus niet elke week te spreken. Ze geven allemaal zoveel om je en zullen er alles aan doen om te voorkomen dat je je niet goed voelt. Iedereen heeft ook een grote reiskriebel te pakken, omdat ze zo'n drang voelen hun dierbare eiland te verlaten om andere dingen te ontdekken. Ik kan erover meespreken, hoe graag ik er ook was, na een tijd merk je echt dat je opgesloten zit op een eiland en het niet zomaar voor de hand liggend is dat je even met een tram, trein, auto of vliegtuig er even tussenuit gaat.

Mijn zus heeft gedurende het hele jaar overdreven hard gewerkt, ze had twee jobjes en ze was meer aan het werk dan dat ze voor school bezig was. Uiteindelijk heeft ze een Eurotrip gedaan waaraan ze al haar geld besteedde. Ze is me ook even komen bezoeken en Guðbjörg is voor een weekje gekomen deze zomer. Grappig vond ik wanneer ik Guðbjörg van de trein kwam halen ze zo verbaasd was over het feit dat de achterwijken waarop je uitkijkt als je in een trein zit zo 'vuil' waren, zoiets onderkomen zou je in IJsland écht niet terug vinden tenzij bij de havens. Viktoria wil ook dolgraag komen!



Eén van de dingen die ik écht mis is zeker de natuur. Tijdens mijn roadtrip het juiste muziekje op en gewoon wegdwalen, zo'n bovennatuurlijke landschappen, zoiets is écht maar dan ook écht onbeschrijflijk en ik kan alleen maar zeggen: ga er zelf heen om het te ontdekken. Als alles bedekt is met een mooie laag witte sneeuw is het zelfs nog prachtiger in mijn ogen.

Door Inni van Sigur Rós besefte ik weer even wat voor een speciale plaats IJsland in mijn hart gekregen heeft. Vanaf nu is IJsland een kenmerk van me geworden wat nooit meer weg te schrappen is.

Takk fyrir mig Ísland, ég elska þig.

Mijn onvergetelijke laatste dagen in het land van pracht en praal

Mijn laatste dagen in IJsland zouden en moésten perfect zijn en dat was zeker het geval. De laatste dagen in het land heb ik me daarom ook zo min mogelijk achter de pc gezet en alleen genoten van de tijd die overbleef. Tijdens mijn terugkomst had ik 1001 dingen aan mijn hoofd en vergat ik dit laatste berichtje nog te posten en ik vind het zeker de moeite waard dit nog neer te schrijven, met een wel héél grote vertraging, maar toch. Gelukkig kon ik me alles nog perfect herinneren omdat het zo'n geweldige laatste dagen waren (en hielpen de foto's natuurlijk ook).

16 juni 2011:
De avond voor Katrin op haar Eurotrip vertrok en Dofri (mijn oom) een tijdje in het Oosten ging wonen, aten we gezamelijk voor een laatste keer bij Amma. Zij had zich natuurlijk uitgesloofd en een typische, uitgebreide IJslandse maaltijd gemaakt.


17 juni 2011:
Gelukkige verjaardag IJsland! Vandaag was de nationale feestdag. Het hele land was in rep en roer, de feestdag lééft hier echt. Iedereen die je die dag tegen komt wenst je proficiat voor het land. In geheel IJsland wordt er vanalles georganiseerd, in Reykjavik was er zelfs een grote stoet en in Keflavik was er ook vanalles te doen met live optredens en plezier. Ik heb deze dag jammer genoeg niet echt gevierd zoals een trotse IJslander dit zou doen, maar ik deed andere leuke dingen! Overal was de IJslandse vlag te bespeuren en iedereen kende een collectieve vreugde.



Ik werd uitgenodigd om een laatste keer te eten bij de familie van mijn goede vrienden Pálmi en Smári. Deze familie gewoonweg geweldig, ze behoren tot mijn lievelingsfamilie van IJsland, wat een prachtpersonen stuk per stuk. Ze hadden ook mijn lieve mamma Magnea mee uitgenodigd. We aten heerlijk en ik kreeg allemaal kleine cadeautjes. Gezellig praten en dineren, nog even de grote atlas open slaan om te laten zien waar ik nu precies woonde (ik mocht met pen Bree aanduiden in de atlas!).


18 en 19 juni 2011
Samen met Viktoria sloten we in stijl af, zoals onze zoveel gekke uitstapjes of fijn samenzijn gingen we voor een laatste keer naar Reykjavik. Naar de IKEA, film en voor de rest wat gek doen. Ik heb zoveel bewondering voor Viktoria, zij is waarschijnlijk één van de sterkste personen die ik ken, zoveel meegemaakt en toch de meest opgewekte van iedereen. Ook al kan ze soms goed 'gebekt' zijn, ze heeft een hart van goud. EN IK MIS HAAR ZO!



Ondertussen was Katrin al op haar Eurotrip, maar samen met mijn mamma deed ik nog leuke dingen. Zo gingen we samen nog fijn voor de laatste keer naar Bláa Lónið of beter bekend als de Blue Lagoon.


20 juni 2011
Mijn allerlaatste maar meest geweldige dag in IJsland.

We begonnen de dag met een etentje 'upon the base/ upp á velli', op de vroegere Amerikaanse basis dus. Twee collega's, Ron en Jim, van Magnea wonen hier tussen de andere verlaten appartementen. Mijn mamma nodigde altijd liefst zoveel mogelijk mensen uit. Zo vroeg ze Jens mee (Katrin haar baas, eigenlijk gewoon een familievriend) en ook Guðbjörg. Blij dat zij ook bij me was de laatste dag want ze heeft zoveel voor me betekend tijdens mijn jaar en natuurlijk nu nog. Jim had een fantastische Amerikaanse maaltijd voorgeschoteld en daar genoten we van. Het weer was schitterend (eindelijk zomer in IJsland, dat is zo'n geweldig gevoel) en we speelden even wat golf, wat ontzettend populair is in de zomermaanden. Guðbjörg haalde haar hele golfset uit de auto. Ik was stomverbaasd, ik wist wel dat ze golfde maar niet dat ze het zo goed kon! Wat een gezellige namiddag!




Mijn volgende stop die dag was voor een laatste AFS BBQ voor iedereen. Het was te doen in Heiðmörk, één van de weinige bosrijke omgevingen in IJsland, echt adembenemend. We vertrokken vanuit Keflavik, de zon scheen fantastisch en de sfeer was prima tussen Mamma en mij. Magnea zat met een liedje in haar hoofd, door de film Fast and the Furious. Deze film was pas uit en iedereen was plots gek van het lied van Don Omar, ook mijn mamma. De laatste dagen zongen we dat samen en deden we er fijn gek op. Onderweg hoopten we dat het nummer op de radio zou komen. Mijn mamma, zo gek als ze is, had meer dan 15x achter elkaar de radio proberen te bellen om het nummer aan te vragen, dit zonder respons. Uiteindelijk, nadat we stopten om ons daar zorgen over te maken, sprong het lied plots op de radio. We hebben zeker 5 minuten moeten gieren en dat moment was echt onbeschrijflijk. Eindelijk bereikten we de BBQ (na verdwaald te zijn in het nationale park). Het was gezellig en fijn mijn mede AFSers voor een laatste keer te kunnen zien. Voor de meesten van hun waren zij de belangrijkste personen voor hun jaar. Dit komt voornamelijk omdat ze allemaal constant samen zaten in Reykjavik. Ik woonde in Keflavik (toch helemaal niet ver van de hoofdstad) maar ik trok meer op met de IJslanders. Daar at ik haaiensteak van op de BBQ en wat was dat écht LEKKER, een betere versie van biefstuk!


Op de terugweg stopten Magnea en ik overal, dingen die ze me altijd wou laten zien maar nooit deed wou ze nog even doen voor ik vertrok.




Daarna (ja hoor, nog steeds dezelfde dag) sprak ik af met Smári, Pálmi, Axel en hun vriend Elvar. We gingen naar mijn lievelingsplek in Keflavik: de Reykjanesklettar. Onderweg in de auto lachten we fijn en vertelde ze me fijne verhalen over vroeger. Het begon een klein beetje te schemeren, maar volledig donker werd het niet. Vrij snel was de zon ook weer volledig terug. Deze plek is zoooo prachtig. Het was eb en de zee was dus teruggetrokken. We klommen onderin de rotsen en genoten van het uitzicht. In de rotsen waren allemaal nestjes van de vogels te vinden, Elvar (een visser) vertelde ons allemaal verhalen wanneer hij op zee is, echt fijn.

Daarna klommen we op de top van de rots, die ons liet uitkijken op het prachtige uitzicht, ook dit was fenomenaal. Daarna reden we naar huis, zetten ze me af en namen we afscheid 'this is no goodbye, just see you soon' zei Axel nog.




Ondertussen was het al middernacht, maar buiten was het natuurlijk nog helemaal licht. Ik kon niet slapen (natuurlijk niet). Na een klein Facebook gesprekje besloot ik samen met Tinna en Alexandra om te gaan nacht-picknicken. Zogezegd, zo gedaan. Ze kwamen me oppikken rond 2u 's nachts, maar het leek overdag. En het was zo rustig op de baan. We gingen naar 1011 (de winkel die 24/24 open is) en kochten lekkere snacks. We gingen naar het enigste oude IJslandse huisje van Keflavik en hadden dekentjes mee, we praatten alsof er geen einde aan kwam.

Rond 3u reden we naar de haven, Tinna parkeerde de auto. We klommen beneden naar de zee toe, en vonden een geweldig plekje juist onder de rotsen en keken uit op de zee. We praatten, lachten en droomden om samen nog veel dingen te doen in ons leven. Wat een lieve schatjes.

We reden nog voor een laatste keer door de stad en maakten een tussenstop bij de grote oude boot in het centrum.


Thuis gekomen heb ik me nog voor enkele uurtjes neer gelegd (het was nog steeds licht buiten!). Daarna heb ik nog de laatste dingen ingepakt, beseffend dat het avontuur erop zat. Voor ik vertrok belde de broer van Tómas aan (Tómas zelf werken) en gaf me een cadeautje: een pakketje van the Blue Lagoon met allemaal verzorgingsspullen, super lief. Mamma en ik namen afscheid, ze had speciale stiften gekocht voor op de spiegels en ramen en ik mocht het hele huis volschrijven met mijn laatste woorden. We reden voor de laatste keer door mijn stad, het was een erg grijze dag, wat wel paste voor mij. Hier wat foto's van mijn school, het kinderschooltje waar ik werkte, het zwembad, de straten enzovoort.
Na een emotioneel afscheid van mijn lieve mamma met veel tranen, reden we naar de luchthaven. Alexandra, Guðbjörg, Tinna, Ómar, amma waren ook meegekomen. Op het laatste nippertje kwamen nog wat AFSers de luchthaven binnengestorm om mij voor de laatste 5 minutengoede dag te zeggen.

We dronken samen nog wat en liepen toen naar boven. Daar waar de bezoekers niet meer mee mochten namen we afscheid, ik omhelsde iedereen om de beurt en we weenden allemaal, zo vreemd. En daar ging ik in mijn eentje, met de IJslandse vlag aan mijn laptop tas. Tot ziens lieve, lieve IJsland.


(Deze foto's maakte ik nog met mijn wegwerp camera)