Og þetta er bara byrjunin (En dit is het maar een begin)

Góðan daginn!

Weer even tijd voor een blogberichtje, dacht ik bij mezelf. Alles gaat hier nog steeds heel erg goed, gelukkig!

Vorig weekend was het een druk weekend. Twee feestjes. Zoals ik al van véél mensen heb gehoord: “amai Eva, het gaat daar nog al aan toe! Zoveel alcohol”. Ja dat klopt, bij elk feestje gaat er overdreven veel alcohol mee gepaard. Niet drinken is een uitzondering hier. En voor diegene die zich afvragen als ik me dan élke keer mee ‘bezat’: nee hoor. Vrijdag ben ik naar een housewarming party geweest, Dagbjört ging samen wonen met haar vriend in een appartement en dat vierde ze met een feestje. Dagbjört is een goede vriendin van Katrín en echt een heel lief meisje. Het feestje begon rustig, maar eens de alcohol door het bloed stroomde werd het wat anders. Op een gegeven moment waren er zelfs twee jongens aan het kussen en had er iemand in de droogtrommel van Dagbjört geplast... Ook had iemand met rode wijn geknoeid op haar tapijt en toen heb ik haar het zout-trucje geleerd. Ze was zo blij dat ik haar hielp! Ik praatte even met Sunna, een meisje van Frans en haar vriend (van Londen) Ben. We waren de enigste buitenlanders op het feestje en we keken elkaar aan met een blik die genoeg zei. We bleven niet zo lang. De rest ging nog even door naar de stad, maar ik ging al slapen want de dag erna was het Ljósanott. Ljósanott was erg gezellig. Op voorhand gingen we naar Villi’s (zeg je als willie) thuis. Het was er super gezellig, de ouders van Villi zaten er ook gewoon bij. De papa deed me een beetje aan mijn papa denken: eten geven aan iedereen, zijn brilletje op de neus houden en gewoon genieten van de avond. Hij had trouwens een héérlijk gerecht gemaakt, toen ik vroeg voor het recept zei hij: ik weet dat niet meer, ik probeer maar wat! Geeft héél goed weer hoe de IJslandse keuken is, maar daar kom ik later nog wel op terug. Op een gegeven moment speelden er een paar jongens gitaar, iedereen zong uit volle borst typische IJslandse liedjes mee. Het was heel gezellig. Niemand was er dronken ofzo, dus het bleef een gezellige avond. We zijn dan even naar het vuurwerk in de stad gaan kijken. Ik vond het echt het mooiste vuurwerk dat ik ooit gezien heb. Daarna gingen we naar Manhattan, de favoriete club in Keflavík. Nu genoeg feest-praatjes.





Nu terug wat cultuur! Ik heb eindelijk Reykjavík centrum gezien! En ik ben er mijn hart er verloren om het zo te zeggen. Zo’n magisch gevoel toen ik door de stad reed heb ik nog niet veel gehad. Het is niet hetzelfde als in Londen, Barçelona of Parijs wandelen. Het is misschien omdat IJsland me zo enorm fascineert dat ik zo’n gevoel had, ik weet het niet. Misschien ook omdat Reykjavík niet zo bekend is als andere grote hoofdsteden zodat alles supernieuw is voor me... Ik voelde me echt een toerist. De meesten die me kennen weten dan dat mijn fototoestel zeker niet weg te denken is (zie foto’s in het album Reykjavík).

We hadden niet veel tijd om alles te zien. Dus ik heb gewoon een kleine, snelle indruk van Reykjavík. Maar wat ik kon zien, heb ik gezien. De reden dat we naar Reykjavik gingen was omdat Katrín een adresje had waar ze vintage kleren verkochten. Toen we aankwamen op de plek bleek het een cafeetje te zijn. We gingen naar binnen, er hing een supergezellige sfeer en we gingen naar boven. Daar stonden drie enorm hippe meisjes de kleren te verkopen. Maar de verkoop was eerder op de dag geweest dus heel veel dingen waren al weg. We zijn ook naar de vlooienmarkt geweest die er elke week is, maar ook hier hadden we niet genoeg tijd. Ik heb echt daaagen nodig om alles fatsoenlijk te ontdekken. De hoofdstraat Laugarvegur heeft enorm orginele winkeltjes. Geen enkele cliché winkel als H&M, Zara of Esprit vind je hier. Alleen maar artistieke winkeltjes. Toen ik door Laugarvegur liep, was er ook ineens een tweedehandsverkoop gewoon op straat.
En als je door de stad loopt zie je allemaal hippe mensen in de straat wandelen. Toen ik in een winkel was zag ik zo een énorm schattig IJslands jongentje. Een knap blond kindje met zo'n schattig truitje en lieve laarsjes. Toen vroeg ik aan z'n oma of ik van hem een foto mocht trekken. Haha, ik moest hem vast hebben gelegd! Reykjavík is een kleine hoofdstad, maar zo gezellig. Veel koffiehuisjes en de creativiteit bruist er, dat voel je.


Thuis gekomen heb ik zelf eten gemaakt. Pasta met kaassaus. Het viel in de smaak. Zoals ik al eerder heb vermeld trekt het eten echt op niets. En het betert ook niet. Ik denk zelfs niet dat mijn gastmama weet hoe te koken. Basisingrediënten zoals gewoon peper of bouillon hebben ze hier niet in huis. De eetgewoontes hier zijn heel vreemd. Wat (fastfood) uithalen ofwel kookt amma, maar dit is dan typisch IJslands zoals vis of lam en géén groenten! Ik neem het hun niet kwalijk want het probleem is gewoon dat ze niet weten hoe te koken! En ik ben nu hier, dus moet ik me aanpassen. Maar ik probeer toch wel wat op te letten. Dat is eigenlijk het enigste negatieve dat ik tot nu toe kan zeggen: het eten. Ik word precies genoodzaakt om zelf te koken. Gelukkig kan ik dat (danku mama en papa!). Maar daar kruipt zoveel tijd in: naar de winkel gaan, eerst opruimen (ik kan niet werken in een rommelige keuken) en dan ook nog zeker zijn dat al het materiaal in huis is (zoals ze bijvoorbeeld geen mixer hebben, hoe kan ik nu soep of koekjes maken?). Dat frustreert me wel een beetje. Maar vandaag bijvoorbeeld kwam Magnea thuis en had ze een slaatje uitgehaald voor me. Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn met gezond eten! En volgens Katrín kom je niet bij van fastfood ‘’cause I live on it!’’ haha.

Op school gaat nog steeds alles goed. Ik ben gestopt met Frans, het was echt té gemakkelijk en veel te saai. We zaten ook maar met 8 in de klas. Ik heb in de plaats toneel gekozen. En het loont echt de moeite volgens mij. De eerste les was ik al meteen te laat want ik had nog maar net mijn schema laten veranderen of ik had al toneel. Ik zei goede dag tegen de lerares. Ze vroeg vanwaar ik kwam, ik legde uit dat ik van België was en in het nederlandstalige deel (dat moet ik elke keer uitleggen als ze me dat vragen). Toen zei ze “tala holensku?” ik zei “ja” en ze zei “nou wat eeenig! Meen je dat nou? Hoe leuk!” haha. Ze sprak dus Nederlands. Vroeger was ze met AFS naar Nederland geweest en ze sprak het nog erg goed! Heel vreemd om ineens Nederlands te spreken, maar ik voelde me er zo fijn door. De groep van toneel is groot en gezellig. Ook Dagbjört doet toneel en Loïc, de Franse jongen. Er zitten ook veel andere buitenlanders in de klas. Zoals Vivian, een meisje van Kenia (ze is pas nieuw) en nog anderen die hier op een of andere manier ‘beland’ zijn. Dus de lerares spreekt ook Engels voor ons. Dan heb ik laatst mijn eerste toets van Engels gehad. Té hilarisch eigenlijk. De te kennen woordenschat was van een aardig niveau en het waren ook wel veel woorden. Ik had gewoon goed geleerd. Toen kreeg ik de toets. Zonder overdrijven was ik na 7 minuten klaar (dan mag je gewoon de les verlaten). Belachelijk gemakkelijk gewoon: de zinnen waren letterlijk overgeschreven vanuit de bundel. En alle antwoorden stonden klaar, je moest ze alleen plaatsen. Haha, in SAB was het Engels wel van een véél hoger niveau. (Danku mevrouw Fransen, haha!). De dag erna bleek ik dat ik de tweede beste van de klas was: 94 procent. En geloof het of niet, maar er waren misschien 7 mensen gebuisd. Ineens was ik blij dat ik zo goed heb moeten leren op Sint-Augustinus! Wat we bij wiskunde zien is ook heel gemakkelijk, omdat ik het al heb gehad. Mijn eerste huiswerk had ik 9/10 en mijn tweede 3.5/10; omdat ik het IJslands niet zo goed snapte! De leerkracht van Photoshop is heel aardig tegen me. Het is eigenlijk meer zelfstandig werk: de opgave staat helemaal uitgetypt en af een toe een printscreen van Photoshop. Maar aangezien ik nog geen hele teksten IJslands kan lezen volg ik niet altijd. Ik probeer dan maar wat, wat vrij frustrerend is. Of dan vertaal ik de tekst via google translate, maar wat daar soms uitkomt trekt op niet veel! De leerkracht zei me dat ik altijd alles mocht vragen.

Ik heb ook een kleine AFS-meeting gehad met een AFS’ers van Reykjavík. We spraken af in Kringlan (het grote shoppingcentrum) en aten samen. Er was ook een Amerikaans meisje meegekomen van Rotary, die bij Alice (Italië) en Laura (Wallonië) op school zit. Het was heel gezellig. Daarna gingen we naar het centrum. We namen de bus naar de stad, een paar minuutjes op de bus zitten.
Daar dronken we een lekkere warme chocomelk in een koffiehuisje. Anna (Japan) en ik waren de enigste van Keflavík. Ik had haar meegevraagd (ze heeft geen Facebook of niets waar je haar op kan bereiken). Ik vind het een beetje triest. Ze spreekt een klein beetje Engels, maar niet veel. Je kan helemaal geen conversatie met haar beginnen. Hoe hard ik ook probeerde, er kwam niets uit. Ze antwoordt alleen ja of nee. Ik dacht, begin dan eens over Japan of over haar familie. “Is het erg verschillend met Japan” en zij “ja”. Heb je veel contact met je familie in Japan “nee”. Ze doet ook geen moeite om iets te zeggen. Ik vind het gewoon triest voor haar omdat ze op zo’n manier zich niet kan ontplooien. Ze kan tenminste enthousiast zijn door al moet het met gebaren iets te zeggen. Ik vind het gewoon jammer voor haar. Maar het was een geslaagde dag en we gingen terug naar huis. Huggi (de vriend van Magnea) kwam ons ophalen.

Thuis gekomen had ik nog even met mama en papa geskyptet. Dat deed me nog eens goed. Thuis gaat alles ook goed met Zihan (de Chinese uitwisselingsstudent), alleen weet hij nog niet zo goed hoe te fietsen en eet hij gebogen over zijn bord! Maar ze vertelden me dat mijn moeke in het ziekenhuis ligt. Dat is natuurlijk wat minder om te horen. Ze willen me niet ongerust maken, dat snap ik wel. Maar papa zei me dat het echt niet zo goed gaat. Maar ik hoop erop dat het tijdelijk is en het goed komt. Ik denk aan je, moeke.

Ohja, ik ging zwemmen. Voor wat te sporten. Ik heb een halfuur baantjes getrokken en daarna afgekoeld in de heerlijke warme hottub van 43 graden. Toen ik eruit ging was alles precies zo opgezwollen door de warmte. Maar daarna voelde ik me zo fris!

Ik ben ook even met Ómar (de vriend van Katrín) naar Hafnir (zeg: Hapneer) geweest terwijl Katrín aan het werken was. Ik had hem verteld dat ik wat meer van de natuur wou zien. Omdat ik tot nu toe alleen in mijn eigen stad zit of naar Reykjavík gegaan ben. Als het eenmaal aan het sneeuwen is kan ik misschien bepaalde dingen niet zien. Hij houdt van zijn land en vindt het dus super om me alles te laten zien. Hafnir is een vissersdorpje met 100 inwoners.

De weg naar daar was zo mooi! We stopten even en maakten foto’s. We liepen op stukken grond waar normaal de zee is. Dus het was erg moerassig, maar zooo mooi. Hemels. Wetende dat op dat stuk misschien zelfs niemand ooit heeft gelopen. In België zou er meteen op zo’n soort stuk natuur een bord staan met ‘verboden te betreden’. En dit is nog maar het begin. Dit is een dorpje net buiten mijn stad, dus wat de rest van IJsland me te bieden heeft, daar kan ik alleen nog maar van dromen. Maar alles op z’n tijd!


We gingen eten bij Amerikaanse vrienden van Magnea. Heerlijk eten! Ik was uitgelaten omdat iemand gewoon lekker had gekookt. Het was erg gezellig en het dessert overheerlijk!



Alles gaat hier nu z’n gangetje... Ik help nog steeds mee afwassen en poetsen in het gezin. IJslands begin ik meer en beter te verstaan. Ik verlaat zonder na te denken de les om wat drinken te gaan halen: dus ik begin me hier wel aan te passen!

Ik hoop dat ik jullie nog steeds wat kan boeien en sorry voor de massa’s tekst. Hopelijk schrikt het niet af om er aan te beginnen lezen.

Bless-bless, Eva.